Kısa Masallar

Kısa Masallar. FINDIKKIRAN PRENS, Bundan çok çok önceki zamanlarda, bir kralın çok güzel bir kızı vardı. Prenses evlenmemişti. Birçok prens onunla evlenmek istemişlerdi, ama o çok kibirli idi. Kimseyi beğenmiyordu. Kendine yaraşanı bulamadığını söylüyordu.

Bir gün, kral büyük bir şenlik yapıp, komşu prensleri, kontları, baronları ve markileri bu şenliğe davet etti. Davetliler geldiler; bir salonda tek sıra halinde toplandılar. Prenses gelip onları teker teker gördü, ama hiçbirini beğenmedi, herbirinde bir kusur buldu; kimi çok şişman, kimi çok zayıf, kimi çok yaşlı, kimi çok toydu.

Prenses gelen konuklarla ve özellikle içlerinden birisi ile alay etti. Bu prensin burnu şaşılacak derecede aşağı kıvrık, bunun tersine çenesi de o derece yukarı dönüktü. Böylece çenesi ile burnu biribirine öylesine yaklaşmıştı ki, ikisinin arasında hemen hemen bir fındık kırabilirdi! Bunun için prenses ona “Fındıkkıran Prens” adını taktı, onunla alay etti.

Bu sırada babası salona girdi. Kızının bu halini görünce öfkelendi ve ona:

— Madem ki bu kadar alaycısın, istesen de istemesen de, seni sarayın kapısını çalacak olan ilk dilenci ile evlendireceğim, dedi.

Ertesi gün, kral pencereden dışarıya bakarken, sarayın önünde şarkı söyleyen bir dilenci gördü, ona seslendi:

— Gel, içeri gir dostum, dedi.

Dilenci saraya girdi; elbisesi yırtık pırtık ve pislik içinde idi. Kral ona:

— Şarkınızı çok sevdim, beni mest ettiniz. Bunun için kızımı Bize vermek istiyorum, dedi.

Prenses, ümitsizlik içinde, ne yapacağını bilemiyordu. Ama ister istemez boyun eğdi, razı oldu. Böylece bir dilencinin karısı oldu.

Düğünden sonra, kral kızına:

— Kocan nereye giderse sen de ardından git, bir dilencinin sarayda yeri yok, dedi.

Kocası ile uzun bir süre yürüdükten sonra, ulu ve güzel bir ormandan geçerlerken, prenses sordu:

— Bu orman kimin acaba?

— Bu  orman,  şu  otlaklar  ve  civardaki  bütün  çiftlikler, Fındıkkıran Prensinin, dedi kocası.

O zaman prenses onunla evlenmeyip, bu pis dilenci ile evlendiğine pişman oldu, üzüldü ve yana yakıla ağlamaya başladı.

Birkaç gün sonra, büyük bir şehrin önüne vardılar. Prenses yine sordu:

— Bu şirin şehir kimin?

— Fındıkkıran Prensinin. Şayet onunla evlenseydin, senin olacaktı, dedi kocası. Prenses:

— Ah! Ne ettim de onunla evlenmedim, dedi ve hıçkıra hıçkıra ağladı.

Dilenci, prensesi pis ve ahırdan farksız bir kulübeye getirdi, yerleştirdi. Çok fakir olduklarından, prenses para kazanmak için pazara çanak çömlek satmaya gidiyordu. Günleri hep üzüntülü geçiyor, her gece ağlayıp duruyordu.

Bir gün, pazarda, her zamanki yerinde oturmuş satış yapıyordu. Bir süvari, atını dörtnal sürüp, çanak çömleğin tam ortasından geçti ve hepsini tuzla buz etti. Zavallı kadın ne yapacağını şaşırmıştı.

Akşamleyin, ağlıya ağlıya pazardan evine dönüyordu. Bir ağacın arkasına saklanan Fındıkkıran Prens de onu bekliyordu.

Bütün çanak çömleği paramparça eden süvari o idi. Prenses tam ağacın yanından geçerken:

— Bırakın ağlamayı artık, silin gözünüzün yaşını. Bu ceza yeter size. Kaldırın başınızı, yüzünüzü göreyim, dedi.

Prenses başını kaldırdı… Karşısındaki kocasından başkası değildi. Fındıkkıran Prens uzun zamandanberi, bütün kusurlarına rağmen, prensesi seviyordu. Onunla evlenebilmek için, dilenci kıyafetine girmişti.

(Grimm’den)